Kamelen en een fort

De hete zon brandt onbarmhartig op het dorre en kale landschap. Na een lange reis door dit woeste berglandschap, zien we opeens een oase in de woestijn. Nee gelukkig hebben we niet hoeven lopen in deze hitte. En de bus, die ons bij het bedoeïen dorpje Kfar HaNokdiem brengt is voorzien van aangename airco. Toch ben ik blij dat voor vandaag de reis er opzit.

We worden hartelijk ontvangen door een vrouw gehuld in traditionele donkere kleding. De thee en koffie onderstrepen het warme welkom naast haar boeiende verhaal. In de namiddag trotseren we nog 1x de warmte van de woestijn. Zachtjes wiegen we op de rug van het schip van de woestijn, door dit onherbergzame gebied. Nou nee, eerlijk gezegd zit ik voor geen meter op de kameel. En ik ben er ook niet rouwig om als het rondje maar 20 min duurt in plaats van het geplande halfuur. Maar het is wel een grappig gezicht om alle groepsleden in tweetallen boven op een kameel te zien. En vooral het op- en afstijgen van zo’n kameel zorgt voor hilariteit. Genieten dus en onderwijl foto’s en filmpjes maken.

Genieten doen we zeker als de avond valt. In een grote open eettent krijgen we een heerlijke maaltijd geserveerd. Smullen! En het uitzicht op de woestijn is magnifiek. De stilte en rust die op ons neerdaalt. Geweldig. Een 5 sterrenrestaurant kan hier niet tegenop. Later op de avond zingen we samen rondom het kampvuur. Daarna snel op één oor, want de volgende morgen moeten we heel vroeg op.

Het is nog donker als mijn wekker gaat. Pff 04.15 uur is ook wel erg vroeg. Slapen in een bedoeïen tent is met recht een bijzondere belevenis. Nou ja slapen? Aan de gezichten van mijn medereizigers te zien is dat toch wat minder gegaan vannacht. Zachtjes sluipen we even later door het dorp naar onze bus. Onze chauffeur heeft zich verslapen waardoor we pas na 05.00 uur vertrekken richting Massada. Zouden we nog op tijd zijn voor de zonsopgang?

Na een kwartier rijden doemt Massada voor ons op. En even later staan we aan de voet van de berg. Nee we zijn niet de enigen. Er zijn meer liefhebbers die de zon willen zien opkomen vanachter de bergen van Edom. Zeker 4 andere bussen vol toeristen staan al op de parkeer plaats. Velen lopen al richting de berg. De meesten klimmen gestaag het pad op richting de top; Massada. “Kom op jongens, we gaan!” Samen met 4 andere jonge gasten uit de groep ren ik de berg op. Natúúrlijk gaan we te snel, zodat we halverwege even een stukje moeten wandelen om weer op adem te komen. Het lukt ons om alle groepen in te halen en komen als eersten boven aan.

De zon is nog niet op als we op de berg door de ruïnes lopen van Massada. De stilte in het voormalige fort en het uitzicht richting Jordanië zijn indrukwekkend. Het blijft niet lang stil als na een kwartier ook de anderen boven zijn gekomen. Gelukkig is het terrein behoorlijk uitgestrekt en verspreiden de mensen in groepjes bij de restanten van de muur rondom het fort. De blik naar het oosten gericht, in afwachting van de zonsopkomst. Langzaam verandert de kleur van de hemel. “Zijn trouw kleurt de morgen”, zingt Matthijn Buwalda. En na een tijdje wordt ons wachten beloont. Voorzichtig glinsteren de eerste stralen rond 06.00 over de Jordaanse bergen.

David