Van 11 t/m 18 november 2019 vertrok een groep enthousiaste reizigers naar het Beloofde Land voor de Israëlreis van Eilat naar Jeruzalem. In acht dagen trok de groep onder leiding van Nederlandstalige gids Ayala Zion van het zuidelijkste puntje van Israël, Eilat, door de woestijn naar Jeruzalem. Reiziger br. Frans van de Sande schreef een uitgebreid reisverslag dat hij graag met ons wilde delen. Deze week deel 1, over de tocht door de woestijn naar Eilat.

Maandag 11 november – Vertrek naar Israël

Midden in de nacht sta ik op en voor dag en maak me gereed voor een hele mooie tijd in een land waar zoveel gebeurd en gebeurd is. Wat bagage betreft dien je toch altijd wat meer mee te nemen dan je verwacht, omdat het ’s nachts zo’n 12 graden is en overdag de verwachte 34 graden zal halen.

Deze reis is voor mij de zesde keer is dat ik naar Israël ga, vanaf 1989. Normaal vertrekken we vanaf Schiphol of Zaventem, maar deze keer is het een heel stuk dichterbij; vanaf vliegveld Eindhoven, dus een 15-tal kilometer vanaf de thuisbasis. Deze keer gaat Jos ook mee, een medebroeder van me die ik intussen zo’n ruime 30 jaar ken.

Nog een voordeel is dat we geen drie, maar ‘slechts’ twee uur voor vertrek op de luchthaven hoeven te zijn. Daardoor vertrekken we thuis om 04.00 zodat we ruim op tijd in de vertrekhal in Eindhoven zijn. Daar ontmoeten we de 8 andere medereizigers en Liselotte Mikkers, onze reisleidster van Idoed reizen. De twee uur wachttijd komt ieder rustig door en na wat kennis te hebben gemaakt stijgen we om 07.00 op. Het mooie en bijzondere is dat het woord Idoed de betekenis bemoediging draagt. Je bemoedigt met elkaar en voor elkaar in het leven wat je samen tot eenheid brengt dat God zelf is. De vrucht van bemoediging is de amandel. Zodoende de amandeltwijg die in Jeremia 1, 11.12 beschreven staat hierin het logo en symbool is.

Luchthavens zijn overal een soort neutraal gebied waar je even stateloos burger bent. Het laat zien hoe je jezelf juist nog meer bewust mag zijn hoe je de Vader toebehoort en niet een land of bevolking. Je kan toch alleen maar je eigen ‘gezicht’ laten zien wie je bent, met wie en voor wie.

Nadat we opstijgen is het de eerste minuten nog aardedonken, maar eenmaal boven de wolken zien we het opkomen van de eerste zonnestralen waar we getrakteerd worden op een prachtig wolkendeken met een prachtig uitzicht.

De vlucht duurt niet veel korter dan gebruikelijk; zo’n vier en een half uur, waar de wolken ons al een indruk geven van een hemelse sfeer. Af en toe zien we ook wat land, waar we o.a. boven Griekenland  en Macedonië vliegen en tenslotte het voor mij bekende beeld van een zonovergoten stand en stad Tel Aviv; de lenteheuvel.

Na mijn vijf eerdere bezoeken aan dit land weet ook ik hoe je geduld al op de proef word gesteld bij de eerste controle om het land alleen al binnen te komen. Bij de controle waar altijd te weinig personeel is hoopt de massa zich wat op, maar we zijn hier onder leiding van Liselotte die ons langs de immens drukke wachtenden weet te loodsen zodat we binnen enkele minuten door kunnen lopen en voor de komende 8 dagen tijdelijk staatsburger zijn van Israël.

We worden zeer coulant behandeld en kunnen meteen met de hele groep verder, waar we onze Israëlische gids Ayalah treffen en de buschauffeur Achmad. In de bus vervolgen we de reis met een dankgebed over de veilige vlucht hierheen en de gezondheid van ieder, ook van hen die we thuis hebben achtergelaten. We bidden dan ook voordat we gaan rijden, anders hebben we een ‘kerk op wielen’ zoals dat bij Idoed binnenskamers wordt genoemd.

We gaan op weg en rijden via de snelwegen 6 en 40 langs de omgeving van Ashdod en Ashkelon. Hier is de omgeving waar heel wat verhalen over geschreven staan, o.a. over de tijd van de richteren waar ook Samson toe heeft behoord.

Deze steden zijn ontstaan in de tijd van de Romeinen zodat ze op meerdere plaatsen aanlegpunten hadden vanuit de zee. Belangrijker dan dat is hoe Ashdod erom bekend staat dat de Ark van het Verbond erheen is gebracht in de tijden van de overheersing door de Filistijnen, waar hun tempel stond die ze aan Dagon hadden toegewijd. De toenmalige tempel waar Samson de pilaren met zijn laatste krachten omver heeft getrokken en zo het hele Filistijnse volk heeft gedood.

Van deze plaatsen die inmiddels tot grote steden zijn gegroeid zien we verder niets, temeer omdat de resten uit die tijd er niet meer zijn. We hebben ook een flinke rit voor de boeg naar de kibboets nabij Be’er Sheva, die na Jeruzalem de tweede belangrijkste stad van Israël in de Negev (zuiden). In Be’er Sheva is door Abraham en Abimelech het onderlinge verbond gesloten in de tijd dat het nog Kanaän heette. Nu blijkt dat het een pakt was in plaats van een verbond dat jaarlijks werd hernieuwd en overlegd. Er wordt uitleg gegeven over de gebieden waar de bedoeïenen leven en zien de grote verschillen tussen hun woon- en leefgebied en het natuurgebied aan de andere zijde van de snelweg waar we overheen rijden. Een verschil van dag en nacht, maar ook zeer zichtbaar hoe mensen omgaan met de schepping en hiervoor het respect tonen of juist niet.

We arriveren in de kibboets להתעודד בלב הנגב en treffen er een voortreffelijke gelegenheid aan waar we overnachten en een eerste officiële maar gezellige kennismaking hebben.

 

Dinsdag 12 november – Be’er Sheva, Sde Boker, jeeptocht en Eilat

Bij het instappen in de bus horen we over de aanslag van de voorbije nacht en de onlusten die eruit voortkomen. Om te voorkomen dat we ons zelf in moeilijkheden brengen moeten we het bezoek aan het museum dat is opgericht ten behoeve van het pakt tussen Abraham en Abimelech annuleren. Wel zijn we nu veel eerder bij de graven van Ben Goerion en zijn vrouw Paula Goerion nabij de internationale universiteit die daarbij gelegen is. Erg indrukwekkend hoe mensen zich na zo een levenswerk zo nederig gedragen en juist daardoor nu zo’n grote naam en faam hebben.

We worden met de bus naar Sde Boker gebracht en gaan door de vallei En Avdat heen die er vlakbij ligt; met een prachtige natuur en met de uitleg van onze gids Ayalah zijn we er allemaal muisstil van geworden. Verderop zien we hoe het water grip heeft op heel wat natuurlijke elementen, waar het beetje water ervoor zorgt dat een van de groep onderuitgaat en merkt dat het ogenschijnlijk onschuldige beekje er toch voor zorgt dat het nog moeilijk is om eruit te komen. We zien op afstand de waterval en een enorme groep jongeren die een 49-daagse tocht maken. Let wel: te voet en met bepakking op de rug om te overnachten. Er is een kort gesprekje met hen en gaan weer verder zoals wij. Wij gaan de beroemde en beruchte trap op die in de rots is uitgehouwen. De foto’s spreken al voor zich wanneer je delen van de groep erover ziet lopen met het natuurschoon eromheen.

Eenmaal boven gearriveerd treffen we de bus en rijden via de vallei van Zin, de woestijn van Abraham naar Mitzpe Ramon. Hier ligt een enorme krater die een prachtig uitzicht biedt. Ook zien we de weg waarover we later rijden om naar Eilat te gaan. Het is een hele rit naar het uiterste zuiden en of je wil of niet, bij iedereen vallen de ogen dicht behalve gelukkig bij de chauffeur Achmad. Eigenlijk is iedereen wel moe van de lange busrit al slaat de stemming meteen om wanneer we de jeeps zien die ons door de woestijn van Eilat rijden. Het is een spectaculaire tocht die met vier jeeps wordt gemaakt. We zijn ons al snel bewust dat onze chauffeur wel de lolligste is van alle vier en hoe hij ons met enige regelmaat laat merken dat je door de uitgeholde wegen van de woestijn zelfs de python van een kermis kan imiteren. We zien prachtige rotsen, krijgen uitleg over de kleuren van het gesteente maar ook over het kopergehalte ervan waardoor ze zo donker kleuren.

Een heel stuk boven Eilat komen we aan in de woestijn en maken we een jeeptocht. Onze groep is verdeeld over vier jeeps zitten waarbij er nog een Hebreeuwse groep en enkele Engelssprekenden aan toegevoegd zijn. We stoppen zo’n vier keer waarbij we de ook uitleg krijgen over de acaciaboom welke de enige is die in een woestijn kan groeien en overleven. Het is ook mooi om te zien hoe dit alles vorm heeft en zich helemaal op de natuur heeft aangepast. De omgeving is schitterend mooi, al vraag ik mezelf af of deze chauffeurs inmiddels ook al niet iedere vierkante meter van elke rots kennen. Het blijft mooi hoe enthousiast ze erover zijn en zich hierover uiten.

We worden nog verrast doordat er een flink kleed uit wordt gelegd, een vuurtje gemaakt, thee gezet en vervolgens hetzelfde vuur gebruikt wordt om heerlijke broodjes af te bakken met wat gesmolten kaas erop. Een zaligheid op zich al was de gekruide thee wel héééééél erg zoet.

We zijn inmiddels wel aan de rijstijl van deze chauffeur gewend, waarna we nog een keer stoppen op een van de hoogste bergen bij het vier landenpunt. Vanaf hier zien we de kust van Jordanië, de Emiraten, Egypte en natuurlijk Israël. Een hele belevenis op zich en we gaan weer huiswaarts nadat het inmiddels bijna 17.00 is geworden. Niet zomaar rijdt onze chauffeur deze keer achteraan, want hij neemt na een tijdje een zandweg in plaats van de mooi geplaveide asfaltweg waar de andere drie jeeps over naar huis rijden. Ook ditmaal vermaken de meesten zich kostelijk en arriveren we bij het hotel in Eilat waar we met elkaar aan tafel gaan en danken voor ook deze prachtige dag die we veilig en ongeschonden in dit land door hebben gebracht.

Even opfrissen is nu wel op z’n plaats waarna we met elkaar aan tafel gaan. Het doet goed hoe we met en voor elkaar bidden en praten. Veel wordt er uitgewisseld waarbij openheid hierin centraal staat. Dat zorgt ervoor dat je jezelf met elkaar verbindt en bemoedigt; hier in het land waar zoveel is gebeurd tijdens en Abraham maar ook buiten dit land in onze eigen regio’s waar we met elkaar groeien en leven en samen kerk zijn in eenheid. Dat is wat we vandaag reeds bereikt hebben in de serieuze, grappige, interessante en leerzame momenten van deze dagen.

Klik hier voor deel 2 van dit reisverslag.

Ook mee op verzorgde rondreis door Israël? Bekijk onze reizen.